Hi! Fijn dat je weer mee leest. Dit is deel twee van het verhaal van Annelies, die opgenomen wordt met haar pasgeboren baby. Blog 1 lees je hier. 🍀
Ik was nog geen drie weken bevallen toen ik met ons kindje naar de psychiatrische instelling ging speciaal voor moeders met hun pasgeboren baby.
Ik was de vierde die een kamer mocht inrichten, er waren drie andere moeders die er al even zaten, een stuk ouder dan ik.
Ik moest even wennen aan de plek, maar ook aan niet met mijn man zijn, aan begeleiding en ook in de groep voelde ik me niet meteen erbij horen.
Elke weekdag hadden we een dagprogramma waarbij we 's morgens om 8 uur aan het ontbijt moest zitten, gevolgd met een therapie, soms twee, en activiteitenbegeleiding, speciaal om even iets voor jezelf te doen. Wanneer we, de moeders, een activiteit hadden was de begeleiding er voor de babies, en wanneer we terug waren was er vooral overleg wat jij zelf wilde doen, je samen wilde doen of liever wilde overdragen, omdat je bijvoorbeeld wilde rusten. Ik vond het moeilijk om af te geven, maar ook om zelf te doen, ik vroeg dus veel om hulp en nam weinig tijd voor mezelf.
2 weken verstreken en ik voelde nog weinig verschil, was boos op mezelf, het moet sneller, ik wil zo snel mogelijk thuis zijn waren gedachtes dat zo snel mogelijk door mijn hoofd heen gingen. Ik vond het maar raar, begeleiders hebben terwijl ik in mijn dagelijks leven ditzelfde werk doe, maar dan voor een andere doelgroep. Al snel kwam ik erachter dat mijn wil om heel snel te gaan, zo snel mogelijk progressie hebben, mijn progressie juist tegenwerkte. Ik was te streng voor mezelf en moest mezelf tijd gunnen. Maar hoe doe je dat?
Het tweede weekend werd ook de tijd om verloven in te plannen, beginnend met een dagje, uitbreiden tot een nachtje en later een heel weekend en soms een nachtje door de weeks. De eerste verlofdag was confronterend, het ging echt niet zo goed, het was me snel te veel, toch ging ik de volgende dag weer op dagverlof. Elk weekend ging een stukje beter en na een tijdje ging ik ook de nachten weer (gedeeltelijk) op me nemen.
Na 9 weken was het dan eindelijk tijd om weer naar huis te gaan om het zelf allemaal weer te doen, ik ging met ontslag! Ontzettend spannend, maar ook veel zin had ik erin. In de instelling hadden we al geregeld dat ik opgevangen zou worden door GGZ en de IHT bij mij thuis zou komen zodat ik thuis de nodige ondersteuning zou komen. 1 dag na mijn ontslag sloot de instelling in verband met Covid, dat betekende voor mij niet zo heel veel, maar de moeders die er nog zaten, en nog niet uitbehandeld waren, dat ze weg moesten en het alleen moesten doen, ook als ze daar nog niet aan toe waren. Wat het virus voor mij wel lastig maakte is dat al het contact online of telefonisch moest gebeuren, ik houd van internet, maar therapie en ondersteuning is toch echt fysiek nodig, wat mijn vooruitgang enorm in de weg zat - en zit.
We zijn nu bijna 9 maanden verder en ik kan nog met volle overtuiging zeggen dat ik nog steeds 'ziek' ben, al gelukkig niet meer zo ziek als toen. Ik kan gelukkig goed voor ons kindje zorgen en hij krijgt alle liefde en aandacht dat hij nodig heeft. Verder dan alleen zijn zorg en aandacht kan ik nog niet. Er moet gezegd worden wanneer ik moet douchen en het huishouden is ook al weken niet door mij gedaan. Gelukkig gaat ook dit met - hele kleine - stapjes vooruit. We zijn momenteel volop in de onderzoeken voor eventuele diagnoses waardoor ik therapie kan krijgend dat helemaal past bij mij en hopelijk kan ik over een jaar terugkijken op deze heftige tijd zonder er nog steeds middenin te zitten.
Wil je mijn voortgang volgen en op de hoogte blijven van mijn herstel, dan kun je contact opnemen met Laura, zij kan jou mijn youtube kanaal geven waarop ik weekvlogs ga maken en updatevideo's maak.
Veel liefs,
Annelies