Hi! Leuk dat je weer mee leest. Dit keer het verhaal van Annelies, opgedeeld in twee delen. Het is een heftig verhaal en ik wil Annelies daarom ook bedanken voor haar moed. 🌸
6 mei 2019 hoorde ik via de telefoon dat onze tweede keer IUI (Inseminatie) gelukt was en dat we in verwachting waren, dat 15 januari 2020 de uitgerekende datum zou zijn als alles goed zou verlopen de rest van de zwangerschap. Onwerkelijk, wel erg snel, maar ook dolgelukkig belde ik mijn man op om het nieuws te vertellen. We woonden net een half jaar in ons eerste koophuis, na 2 jaar samen gehuurd te hebben, en ons huis was nog lang niet af.
We maakten plannen, wanneer vertellen we het aan onze ouders en familie, wat vinden we leuke namen, wat moet er echt af zijn voordat ons kindje er is en hoe gaan we dat allemaal doen? Al snel kreeg ik erg veel last van maagzuur, veel maagzuur, ik kon er niet van slapen en het leek dat wanneer ik meer bewoog, er meer maagzuur kwam, en hoe minder, of juist hoe meer ik at, ook het maagzuur verergerde. Een weekje thuisgebleven van werk en toch iedereen maar eerder vertellen, rond de 9 weken wisten onze familie, en mijn collega's, dat ik zwanger was.
Ook kreeg ik snel last van mijn onderrug, op het begin viel het wel mee, maar het werd steeds erger en het bleef niet bij mijn onderrug, maar na een tijdje was het al mijn hele rug, mijn bekken en billen. Zo belandde ik begin oktober al thuis met bekkeninstabiliteit en mentale klachten, want ja, ook dat was de afgelopen tijd erger geworden..
Ik ging wekelijks naar de fysio voor mijn fysieke klachten en ik stond op de wachtrij om te praten met de psycholoog, zodat mijn somberheid niet zou verergeren tot een postpartum depressie, want met een verleden met depressie is er een verhoogde kans op een postpartum depressie, waar ik ook al handen mee kon schudden..
In november begonnen de gesprekken met een vrouw waarbij ik me niet helemaal thuis voelde, het klikte niet.
30 december ging ik voor controle naar het consultatiebureau, ik was in 2 weken 10 kilo aangekomen en mijn bloeddruk was aan de hoge kant. Of ik even in een potje wilde plassen zodat we konden kijken hoe het zat met mijn eiwitten. Uitslag, niks te zien, ga toch maar naar het ziekenhuis. En diezelfde dag hoorden we dat ik de volgende dag zou worden ingeleid, op oudjaarsdag.
Als ik ergens niet tegen kan, is het wel onverwachte dingen, dan komt er een hele stortvloed aan stress bij mij, maar goed, liever gezond bevallen van een gezond kind, dan afwachten en misschien ongezond worden..
2 januari rond half 5 beviel ik van ons kindje en gelukkig mochten we 3 januari, wel voor mij met wat bloeddrukverlagende medicatie, naar huis, waar de kraamzorg heen zou komen.
Van mijn kraamperiode weet ik niet heel veel meer. Ik weet dat mijn fysio had gezegd zoveel mogelijk op één etage te blijven en niet te veel uit bed te gaan, voor mijn bekken. Maar dat bed liggen en alleen maar de slaapkamers zien, deed mij geen goed, dus na een paar dagen besloot ik toch naar beneden te gaan. Mijn mentale klachten gingen namelijk fors achteruit en er werd gedacht dat dat daardoor kwam. Helaas was er ook daarna alleen nog achteruitgang met mij. Ik kreeg wanen te zien waarin in ons kindje dood in het badje zag liggen, of voor mijn voeten op de grond, heel eng en dat maakte mij bang om ook hem vast te houden. Aan het eind van mijn verlengde kraamperiode hebben we de crisisdienst ingeschakeld, het ging zo slecht met mij dat het leven an sich mij tegen ging staan, zo voelde het toen.
En zo kwam de keuze voor opname, ons kindje en ik, mijn partner thuisblijvend..